Volgens het huidige Broederschap van de Gezellen van Sint-Laurentius, dat in 1308 onstond, zou het planten van de
Meyboom (Vreugdeboom) uit 1213 dateren, het jaar van de "Brusselse overwinning op Leuven". De traditie zou dus 812 jaar oud zijn en niet 712. In die tijd zaten de Brusselaars vaak in herbergen buiten de stadswallen, toen "schuren" genoemd. Deze bevonden zich in het noorden van de stad op de plaats die bekend stond onder de naam het "Zwanenbroek", dat is ongeveer waar nu de Broekstraat ligt. De gemeentefiscus die hoge accijnzen op het bier hief in de drankgelegenheden binnen de stad, had dit recht niet buiten de stadsmuren. Dus werd de geliefkoosde drank van de Brusselaars, de Lambiek, aan een gunstig prijsje verkocht in de schuren van de Broek.
De Leuvenaars die ruzie hadden met de Brusselaars over deze bierbelasting, zijn op een namiddag van 1213 in massa ten tonele verschenen. Ze overvielen onverhoeds de Schuur "Het Cattenhuys" waar een massa bruiloftsgasten feest vierden.
De genodigden trokken zich
terug in de afspanning. De Gezellen van Sint-Laurentius waren aanwezig. Zij waren het die de "belegerden" ter hulp kwamen en de Leuvenaars zoals de volksmond het zegt «het hard te verduren gaven». Als beloning van dit bravourestukje, verleende Hertog Jan van Brabant de Gezellen van Sint-Laurentius het statuut van gilde. Jan III besliste in overleg met het Schepencollege van Brussel, de Gilde van het Zwanenbroek te fusioneren met het Eedverbond der Kruisboog-Schutters: De Leden van de Sint-Laurentius Gilde hebben het recht als vast lid toe te treden tot het Eedverbond. Daarom ook wordt hen het recht om de Meyboom te planten toevertrouwd.
Men besliste dat het planten zou doorgaan de vooravond van het feest van St.Laurentius, de schuttersheilige, op 9 augustus. Het is pas in 1308 dat aan deze gebeurtenis vaste vorm wordt gegeven. Hierdoor mag dus, in alle eerlijkheid gezegd worden dat dit vieren in het gezegend jaar 2020 voor de 712de maal plaats heeft!
De geschiedenis van deze folklore vertelt dat de boom moet geplant zijn voor 17 uur, anders gaat het voorrecht naar de Leuvenaars. In 1831 waren de tijden zo moeilijk, het geld zo schaars, dat men eraan twijfelde nog een Meyboom te planten. Dankzij de vrouwen die tegen het idee protesteerden dat deze volkse feesten zouden worden afgeschaft, staat de Meyboom nu nog op het kruispunt van de Zandstraat en de Broekstraat.
Natuurlijk op de dag en het uur zoals dit vroeger gebeurde.Er dient opgemerkt te worden dat de stoeten van 1839 en 1840 rijkelijk en weelderig waren.
Zelfs tijdens de 2 wereldoorlogen werd deze ceremonie niet onderbroken. De stoet ging in deze sombere jaren niet uit, maar in de namiddag van 9 augustus voor 17 uur, planten enkele bewoners, als trouwe bewakers van het Voorrecht, een struik, een heester, of zelfs alleen maar een plant op de hoek van beide
straten.
Ander belangrijk jaar: 1939. Op 9 augustus 1939, rond half vier ging de Meyboom bijna naar Leuven… Inderdaad, de Leuvenaars, die het traditiegetrouw oneens zijn met de Brusselaars, hadden de diefstal van de boom georganiseerd. Terwijl de mensen van de "Basfonds" (wijk in de benedenstad waar de Meyboom geplant wordt) zich amuseerden in de kroegen, verplaatsten enkele Leuvenaars handig de waardevolle lading in een andere vrachtwagen en verdwenen. De Brusselaars, kwaad en onteerd, namen contact op met de Rijkswacht en de dieven werden vlak voor Leuven tegengehouden. Intussen kapten de Basfonisten een andere boom en plantten hem voor 17 uur op de voorbestemde plaats: de eer en het voorrecht waren gered. Zo wordt sinds 712 jaar de volkse traditie van het planten van de Meyboom in ere gehouden, tot grote ergernis van de Leuvenaars.
